Stołówka

[Lena]

-Jestem uparta. Czekałam, aż odezwiesz się pierwszy-uśmiechnęła się wesoło, marszcząc przy tym nos.

[Sean]

Prychnął.
-Strasznie tu nudno- mruknął.

[Lena]

-To ty jesteś nudny-prychnęła puszczając do niego oko.

[Sean]

Przewrócił oczami. Narysował runę wodną. Zaczął coś bazgrać wodą.

[Lena]

-Mówisz, że nudno, a jak ja mam cię zagadać, jak ty ciągle siedzisz cicho?-odezwała się teatralnie urażona.

[Sean]

-Taki już jestem- mruknął.
-Żyję tylko dzięki runą/runom (jak siem to pisze do jasnej cholerci...), które sprawiają. że jestem jaki jestem- powiedział. Właściwie ostatnie zdanie samo wypłynęło mu z ust.

[Lena]

-Jestes od nich uzależniony?-spytała ciekawie. Psychologia ją fascynowała.

[Sean]

-Nie. Ale pomagają mi... często- powiedział.

[Lena]

-Zaprzeczasz.-uśmiechnęła się-Jak często ich używasz?

[Sean]

-Jak jest taka potrzeba- mruknął.

[Lena]

-Codziennie? Ile razy w tygodniu. A w czasie dwunastu godzin?-zasypywała go przeróżnymi pytaniami.

[Sean]

-Jak już tak bardzo chcesz wiedzieć. Jedną z nich stosuję często, jakieś 3-4 razy dziennie. Inne raz na dzień, a jeszcze inne raz na jakiś tam czas- powiedział.

[Lena]

Skinęła głową.
-Czyli dość często.-przekrzywiła głowę spoglądając na osobę przechodzącą obok ich miejsc. Milczała dopóki owy ktoś nie przeszedł.

[Sean]

Jego oczy wracały do poprzedniego koloru.
-A są jakieś ciekawostki dotyczące twojej mocy?

[Lena]

-Moje przemiany zużywają moc. Rozmiar zależy od mojego samopoczucia. Gdy jestem bardzo rozgniewana moge osiągnąc postać wielkości słonia, a jak wystraszona to nawet myszki. Ot, takie ograniczenie.